Σπινθήρας
Μηνιαία Επιθεώρηση για τον Άνθρωπο και τη Γνώση
Η Ιστορία είναι η διαδρομή του Ανθρώπου στο Χρόνο και η εξελικτική πορεία του από το Χάος προς τη Ζωή και από το Άτομο στην Κοινωνία
Σύμβουλος έκδοσης: Γ. Η. Ορφανός - Απτεραίος (apteraios@yahoo.com)
25 Νοέμβρη 2009, Τεύχος 9, Τόμος 1
(Από σήμερα, ο "Σπινθήρας" θα αναρτάται την τελευταία βδομάδα κάθε μήνα)
Θέματα:
1. "Μικροί" και "Μεγάλοι" μετά το '73
(Της σύνταξης, αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου Γ. Σιδέρη)
Με αφορμή το φετινό εορτασμό της επετείου της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο νους όλων μας τρέχει στη νέα γενιά και στις ευθύνες που έχουμε εμείς, οι αποκαλούμενοι «μεγαλύτεροι», απέναντί της καθημερινά…
Πρόσφατα, λοιπόν, διάβασα στα αρχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι ο πληθυσμός των νέων ηλικίας 15 έως 29 ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 96 εκατομμύρια που αντιστοιχούν στο 20 % περίπου του συνολικού πληθυσμού.
Ας αναφερθώ, όμως, σε μερικές από τις ευθύνες που έχουμε απέναντι στους νέους και στις οποίες οφείλουμε να ανταποκρινόμαστε με ωριμότητα, με σωφροσύνη και με υπευθυνότητα, εάν θέλουμε η εκπλήρωσή τους να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και να βοηθά τη νεολαία να ενταχτεί αρμονικά και υγιώς στο κοινωνικό σύνολο και να πετυχαίνει στους σκοπούς που έχει θέσει. Παράλληλα, εάν μας βλέπουν οι νέοι να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τα καθημερινά προβλήματα χωρίς υπεκφυγές, δολιότητες και «στρουθοκαμηλισμούς», είναι σίγουρο ότι, αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσουμε θετικό και κοινωφελές παράδειγμα για μίμηση απ’ αυτούς…
Πρόσφατα, λοιπόν, διάβασα στα αρχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι ο πληθυσμός των νέων ηλικίας 15 έως 29 ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 96 εκατομμύρια που αντιστοιχούν στο 20 % περίπου του συνολικού πληθυσμού.
Ας αναφερθώ, όμως, σε μερικές από τις ευθύνες που έχουμε απέναντι στους νέους και στις οποίες οφείλουμε να ανταποκρινόμαστε με ωριμότητα, με σωφροσύνη και με υπευθυνότητα, εάν θέλουμε η εκπλήρωσή τους να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και να βοηθά τη νεολαία να ενταχτεί αρμονικά και υγιώς στο κοινωνικό σύνολο και να πετυχαίνει στους σκοπούς που έχει θέσει. Παράλληλα, εάν μας βλέπουν οι νέοι να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τα καθημερινά προβλήματα χωρίς υπεκφυγές, δολιότητες και «στρουθοκαμηλισμούς», είναι σίγουρο ότι, αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσουμε θετικό και κοινωφελές παράδειγμα για μίμηση απ’ αυτούς…
Συχνά, ακούμε ότι οι νέοι δεν συμπεριλαμβάνονται στους καλύτερους καταναλωτές, αλλά εύκολα παρασύρονται από διάφορους παράγοντες σε ό,τι αφορά την αγορά βασικών και δευτερευόντων καταναλωτικών αγαθών. Ένας από τους παράγοντες νομίζω πως είναι η έλλειψη σωστής ενημέρωσης. Όλοι, όμως, ξέρουμε καλά ότι οι καταναλωτές δεν μπορούν πάντα να κάνουν συνειδητές επιλογές, συνήθως οσάκις δεν μπορούν να δουν καθαρά τις τιμές ή να συγκρίνουν εύκολα τις ευκαιρίες. Εδώ, ακριβώς, έγκειται η συμβολή των «μεγαλύτερων», να βοηθήσουν τους νέους να βρουν και να ιεραρχήσουν τα κριτήρια, με τα οποία, μακριά από παραπλανητικές διαφημίσεις, θα συγκρίνουν τις ευκαιρίες πριν καταλήξουν σε μιαν αγορά.Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος είναι από τα σημαντικότερα καθημερινά ζητήματα της ανθρωπότητας. Εάν οι νέοι βλέπουν τους «μεγαλύτερους» να την παραμελούν ή να «βιαιοπραγούν» σε βάρος της φύσης, είναι λογικό και αναμενόμενο να κάνουν κι αυτοί το ίδιο λάθος κάποια στιγμή. Στον αντίποδα, εάν ιδούν τους «μεγαλύτερους» να δείχνουν έμπρακτα ζήλο για τη λύση του διαρκώς διογκούμενου προβλήματος της διαχείρισης των αποβλήτων ή για την προστασία των φυσικών πόρων, σίγουρα θα έχουν ένα θετικό παράδειγμα υπόψη τους.
Εάν η νέα γενιά βλέπει ή ακούει ότι οι κρατούντες νοιάζονται πραγματικά και εντείνουν τον αγώνα για τα εγκλήματα της εμπορίας ανθρώπων και της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, είναι βέβαιο ότι δε θα μείνει ασυγκίνητη και αδρανής. Θα πρωτοστατήσει ως αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού συνόλου κι αυτή στη λήψη μέτρων προστασίας έναντι της εκμετάλλευσης και της βίας. Ταυτόχρονα, για να πάψουν τα βασανιστήρια ν’ αποτελούν τη διαδεδομένη πρακτική σε πολλές χώρες, η νεολαία θα αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις και για την οριστική εξάλειψη όλων των μορφών σκληρής, απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης ανθρώπου από άνθρωπο!
Τέλος, όπως από χρόνια διαλαλείται, όλοι έχουν δικαίωμα στην παιδεία και τη μόρφωση, αλλά και στην υγεία και την εργασία. Δεν είναι, όμως, μόνον το καθημερινό φαινόμενο της καταστρατήγησης από τους κοινωνικοπολιτικά ισχυρούς της εργατικής νομοθεσίας, των βασικών κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, καθώς και της εργατικής νομοθεσίας, από το οποίο οι «μεγαλύτεροι» πρέπει να δείξουν στη νεολαία πώς να αγωνίζεται και να προστατεύεται, αλλά και πρέπει να φροντίσουμε για την εξασφάλιση, χωρίς «πελατειακές σχέσεις», μιας μόνιμης και προσοδοφόρου δουλειάς για κάθε νέο, από την οποία θα μπορεί αυτός να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Σ’ ό,τι την εκπαίδευση, που βάζει τα θεμέλια για μιαν πλήρη και χρήσιμη στον καθημερινό αγώνα για συμβίωση με τους άλλους και επιβίωση, μόρφωση, ό,τι χρειάζεται να κάνουμε, άμεσα και χωρίς χρονοτριβές, εμείς οι «μεγάλοι» για το χατίρι των νέων είναι μια ουσιαστική και συθέμελα αναβάθμιση των εκπαιδευτικών συστημάτων (από την προσχολική αγωγή έως την Τριτοβάθμια εκπαίδευση…), μια δυνατή και πραγματική (και όχι εικονική!) αύξηση των δαπανών για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, άμεση κάλυψη των ελλείψεων σε εκπαιδευτικούς, κτίρια, εργαστήρια, εξοπλισμό κ.α. Και, πέραν τούτων, επειδή πολλά, κάθε μέρα, λέγονται και στην Ελλάδα και για τη δημόσια υγεία και την κοινωνική πρόνοια και περίθαλψη, ας αναβαθμιστεί επιτέλους και να εκσυγχρονιστεί αυτός ο ευαίσθητος τομέας, για να μπορέσει να συμβάλει κι αυτός στη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου και να δείξει στους νέους πόσο ανθρώπινο είναι να προσφέρεις χέρι βοηθείας στον πάσχοντα συνάνθρωπο σε δύσκολες στιγμές.
Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε για όλα τούτα; Να τόχετε στο νου σας πάντα ότι δεν αξίζουν οι νέοι μας να τους θυμούμαστε μόνο κάθε Νοέμβρη ή παραμονές εκλογών, αλλά καθημερινά, γιατί είναι το αύριο, του οποίου εμείς είμαστε το σήμερα, είναι η πολυκατοικία, η οποία, εάν της χτίσουμε εμείς σαθρά τα θεμέλια, αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσει και θα μας καταπλακώσει! Και τότε, τι; Θα κλαίμε σαν Επιμηθείς, γιατί τίποτα δε θα (μπορεί να) μας σώσει…
2. Περί γαϊδάρων θρύλοι και ιστορίες: Λογοτεχνία - Λαογραφία
Μια έρευνα, που προήλθε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πριν από λίγες ημέρες, με στενοχώρησε αφάνταστα. Ο όνος ή απλά ο κοινός γάιδαρος, που αποτελεί ένα από τα ερευνητικά ενδιαφέροντα των μελών του Εργαστηρίου Ζωοτεχνίας της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παρουσιάζει σημαντική συρρίκνωση στον εν Ελλάδι πληθυσμό του. Χαρακτηριστικό είναι πως από τα 508.000 που υπήρχαν στην χώρα μας το 1950, το 1995 μειώθηκαν σε 95.000 ενώ σήμερα (στοιχεία για το έτος 2008) υπάρχουν λιγότερα από 16.000.
Επηρεασμένος, λοιπόν, από τη λύπη μου, στο σημερινό σημείωμα, προτίθεμαι να φιλοξενήσω κάποιες παραδόσεις που σχετίζονται με το συμπαθέστατο φίλο του ανθρώπου, το γάιδαρο, και οι οποίες προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου. Δε θα αναφερθώ, όμως, στην πληθώρα των παροιμιών σε διαφόρους λαούς και στους μύθους, που έπλασε ο Αίσωπος με πρωταγωνιστές κάποιους γαϊδάρους, μολονότι η αλληγορική ερμηνεία τους έχει διαχρονική αξία.
Ενώ, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη ότι επί πώλου (: μικρού γαϊδουριού) καθήμενος εισήλθε, την Κυριακή των Βαΐων, ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ εν μέσω λαϊκών επευφημιών, στην Ισπανία, κατά την παράδοση, ο αγαπημένος μάγος των παιδιών απ’ αυτούς που κάθε χρόνο πάνε να δουν στη Βηθλεέμ το νεογέννητο Χριστό είναι ο Βαλτάσαρ, που οδηγεί, ενώ οι άλλοι μάγοι έχουν άλογα, έναν γάιδαρο και θεωρείται ότι είναι αυτός που αφήνει τα δώρα.
Επηρεασμένος, λοιπόν, από τη λύπη μου, στο σημερινό σημείωμα, προτίθεμαι να φιλοξενήσω κάποιες παραδόσεις που σχετίζονται με το συμπαθέστατο φίλο του ανθρώπου, το γάιδαρο, και οι οποίες προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου. Δε θα αναφερθώ, όμως, στην πληθώρα των παροιμιών σε διαφόρους λαούς και στους μύθους, που έπλασε ο Αίσωπος με πρωταγωνιστές κάποιους γαϊδάρους, μολονότι η αλληγορική ερμηνεία τους έχει διαχρονική αξία.
Ενώ, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη ότι επί πώλου (: μικρού γαϊδουριού) καθήμενος εισήλθε, την Κυριακή των Βαΐων, ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ εν μέσω λαϊκών επευφημιών, στην Ισπανία, κατά την παράδοση, ο αγαπημένος μάγος των παιδιών απ’ αυτούς που κάθε χρόνο πάνε να δουν στη Βηθλεέμ το νεογέννητο Χριστό είναι ο Βαλτάσαρ, που οδηγεί, ενώ οι άλλοι μάγοι έχουν άλογα, έναν γάιδαρο και θεωρείται ότι είναι αυτός που αφήνει τα δώρα.
Από την Ισπανία, όμως, έρχεται και ο θρύλος του Δον Κιχώτη (σκίτσο), τον οποίο έχει καταγράψει ο διάσημος Ισπανός συγγραφέας του 16ου και του 17ου αι., Μ. Θερβάντες (1547 – 1616). Συνοδός του Δον Κιχώτη στις απίστευτες περιπλανήσεις και περιπέτειές του είναι ο Σάντσο Πάνσα καβάλα πάνω σε ένα γαϊδούρι, που ήταν πολύ καλό, γιατί ήταν συνηθισμένο στα μεγάλα ταξίδια!Ένα πρωί, σύμφωνα με ένα θρύλο της Μουσουλμανικής Ανατολής (βλ. www.schools.ac.cy/gym-rizokarpaso-fam/ergasies/Nasrettin_Hoca.pps ), ο Χότζας έφυγε από το σπίτι του μαζί με 5 γαϊδάρους. Ήθελε να πάει στο παζάρι. Όταν κουράστηκε κάθισε πάνω σ’ ένα από τους γαϊδάρους του. Μετά μέτρησε τους γαϊδάρους του και μόνο 4 είχε! Αμέσως κατέβηκε από τον γάιδαρο του και άρχισε να ψάχνει για να βρει τον πέμπτο γάιδαρο του. Κοίταζε τριγύρω του αλλά δεν τον βρήκε. Γύρισε ξανά πίσω και ξαναμέτρησε τους γαϊδάρους του. Αυτή τη φορά βρήκε πέντε. Τότε ξανά ανεβαίνει πάνω σ’ ένα και ξαναξεκινά. Μερικά λεπτά μετά τους ξαναμετρά και πάλι βρήκε τέσσερις! Ο Χότζας λέει σ’ ένα από τους φίλους του που περνούσε από δίπλα του : «με πέντε γαϊδάρους έφυγα από το σπίτι, μετά έμεινα μόνο με τέσσερις γαϊδάρους, πιο μετά έγιναν πάλι πέντε. Κοίταξε 1,2,3,4 τώρα έχω μόνο τέσσερις γάιδαρους» είπε. «Όμως» του είπε ο φίλος του , «εσύ κάθεσαι πάνω σε έναν. Αυτός είναι ο πέμπτος γάιδαρος και εσύ είσαι ο έκτος».
Τον Απρίλιο του 2008, όπως δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ( βλ. «Καθημερινή» της 12/04/2008), οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτοντας πλίνθινους τάφους, έξω από τον χώρο των επίσημων εκδηλώσεων ενός βασιλιά της αρχαίας Αιγύπτου, «περίμεναν να δουν μπροστά τους τις σορούς ανωτάτων αξιωματούχων, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να συνοδεύσουν τον βασιλιά στα μεταθανάτια ταξίδια του. Αντ’ αυτών, όμως, είδαν γαϊδάρους. Κανένα άλλο ζώο δεν έχει βρεθεί ποτέ σε τέτοιους τόπους. Ακόμη και στους τάφους των ίδιων των βασιλιάδων, τα μοναδικά ζώα που θάβονταν μαζί ήταν εκείνα που χρησίμευαν ως σύμβολα, όπως τα λιοντάρια. Σε αυτό το νεκροταφείο, όμως, με θέα την παλιά πόλη της Αβύδου στον Νείλο περίπου 300 μίλια νότια του Καΐρου, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τους σκελετούς δέκα γαϊδάρων, οι οποίοι είχαν ταφεί με τιμές ανωτάτων αξιωματούχων». Οι γάιδαροι της Αβύδου, ενδεχομένως, ζούσαν ως κατοικίδια ζώα και πραγματοποιούσαν μεγάλες διαδρομές στους εμπορικούς δρόμους μεταξύ Αιγυπτίων και Σουμερίων και οι σκελετοί τους χρησιμεύουν για να τους χρονολογήσουμε περί το 3000 π.Χ..
Και θα κλείσουμε τούτο το «αφιέρωμα» στους γαϊδάρους με την ιστορία για το Μίδα και τα γαϊδουρινά αφτιά του. Κάποτε, σύμφωνα με τον Απολλώνιο, ο Παν αποτόλμησε να συγκρίνει τον εαυτό του σε μουσική ικανότητα με το θεό Απόλλωνα. Για να φανεί ποιος είναι ο καλύτερος, αποφάσισαν να συναγωνιστούν. Κριτής θα ήταν ο Τμώλος και στην αναμέτρηση έτυχε να παραβρίσκεται και ο βασιλιάς της Φρυγίας, Μίδας. Ο Παν έπαιξε μουσική με τον αυλό του και ο Απόλλων με τη λύρα του. Ο Τμώλος έδωσε τη νίκη στον Απόλλωνα, αλλά ο Μίδας δε συμφώνησε κι έτσι ο Απόλλων του «χάρισε» ένα καινούριο ζευγάρι από αφτιά γαϊδάρου, για να ακούει, τάχα, καλύτερα την επόμενη φορά. Ο βασιλιάς ένιωθε άσχημα για τα νέα αφτιά του και προσπάθησε να τα κρύψει με ένα σκούφο, αλλά όχι για πολύ, γιατί το μυστικό του γρήγορα ήλθε στο φως και διαδόθηκε. Πώς; Ό,τι είχε συμβεί το γνώριζε και ο κουρέας του Μίδα, αλλά δεν φάνηκε εχέμυθος. Πήγε και έσκαψε ένα λάκκο και ψιθύρισε την ιστορία. Κατόπιν ξανασκέπασε το λάκκο με χώμα, αλλά εκεί φύτρωσαν καλάμια, τα οποία κάθε φορά που φύσαγε άνεμος διέδιδαν παντού ότι ο βασιλιάς είχε γαϊδουρινά αφτιά.
3. Ο γύρος του κόσμου σε... 222 λέξεις
- Η Λάκι, που κέρδισε μια θέση στο βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες πριν από 2 χρόνια ως το γηραιότερο πρόβατο στον κόσμο, πέθανε σε αγρόκτημα της Αυστραλίας όπου είχε γεννηθεί πριν 23 χρόνια.
- Έναντι 171.000 δολαρίων πωλήθηκε σε δημοπρασία μία από τις πρώτες εκδόσεις του βιβλίου του Κάρολου Δαρβίνου (φωτογραφία) "Η Καταγωγή των Ειδών", το οποίο είχε ξεχαστεί επί πολλά χρόνια σε μια βιβλιοθήκη που βρισκόταν μέσα στο μπάνιο μιας κατοικίας. Η δημοπρασία έγινε από τον οίκο Κρίστις για την 150η επέτειο από την έκδοση του διάσημου βιβλίου για την εξέλιξη των ειδών.
- Την πρόθεσή τους να ιδρύσουν πολιτικό κόμμα και να κατεβάσουν υποψηφίους στις γενικές εκλογές του 2011, ανακοίνωσαν οι δικηγόροι του φυλακισμένου ηγέτη της περουβιανής αντάρτικης οργάνωσης «Φωτεινό Μονοπάτι».
- Τρεις μεθυσμένοι αστυνομικοί ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου ένα νεαρό μετανάστη από το νότιο Καύκασο και τραυμάτισαν σοβαρά έναν άλλο σε δρόμο της Μόσχας.
- Ο δήμος της Ουάσινγκτον στις Η.Π.Α. συμφώνησε να αποζημιώσει, καταβάλλοντας 13,7 εκατ. δολάρια, περίπου 700 διαδηλωτές και πολίτες που υπέστησαν κακομεταχείριση από την αστυνομία στην διάρκεια των διαδηλώσεων εναντίον της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αμερικάνικη πρωτεύουσα το 2000.
- Η Ιαπωνική αστυνομία σχεδιάζει να συλλάβει, ως εμπλεκόμενα σε απόπειρα ανθρωποκτονίας, τέσσερα παιδιών στελεχών του στρατιωτικού προσωπικού των ΗΠΑ στη χώρα, μετά το σοβαρό τραυματισμό μιας 23χρονης μοτοσικλετίστριας εξ αιτίας ενός σχοινιού που φέρονται να είχαν δέσει, κόβοντας το δρόμο.
4. Η ανεργία των νέων
Χειρότερο κακό στο νέο σε ηλικία άνθρωπο ως ον που ζει και δρα σε μιαν κοινωνία δεν υπάρχει από την ανεργία. Να έχει δαπανήσει χρόνια και χρήμα σε σπουδές και να παραμένει, ακούσια, άνεργος. Να ψάχνει και να μη του δίνουν δουλειά, την ώρα που, αντί να λιγοστεύουν, οι ανάγκες του μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται, μέρα με τη μέρα, σύμφωνα με τους κανόνες της γεωμετρικής προόδου…
Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στην ανεργία και όχι στην αεργία. Η αεργία, σας υπενθυμίζω, είναι η εκούσια αποστροφή προς την εργασία και προς καθετί που σχετίζεται με αυτήν.
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, παρατηρείται κάτι παράδοξο και δυσερμήνευτο. Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου: Η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος και η σχέση της με την παραγωγική διαδικασία και τα σχέδια επέκτασης της εφαρμογής των νέων τεχνολογιών, ως μέσου βελτίωσης της παραγωγικότητας και ανόδου της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αντί να μειώνουν τους αριθμούς των ανέργων συνανθρώπων μας, τους αυξάνουν!
Βέβαια, οι στατιστικές δε λένε πάντα την αλήθεια. Ας ιδούμε ένα παράδειγμα: Η οικονομική και κοινωνική κρίση του καιρού μας έχει σοβαρό αντίχτυπο στην αγορά εργασίας. Το βλέπουμε και το ακούμε καθημερινά. Πολλοί συνάνθρωποί μας, όμως, από το φόβο της ανεργίας και την πίεση της, μπροστά στο σωρό και των καθημερινών προβλημάτων και δαπανών, έλλειψης εσόδων, η οποία είναι το λογικό της συνεπακόλουθο, καταντούν αναγκασμένοι να δέχονται προτάσεις για ελαστικές μορφές (ως προς το ωράριο, τις αμοιβές και τα εργασιακά δικαιώματα) εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί φαινομενικά δεν συναριθμούνται στους άνεργους, αλλά…
Το πρόβλημα της ανεργίας, κυρίως, πλήττει τους νέους. Όλοι το ξέρουμε. Δεν είναι λίγες, λοιπόν, οι φορές που επισημαίνεται ότι η ανεργία της νέας γενιάς είναι ολέθρια για μιαν κοινωνία, εφόσον τους απογοητεύει και δεν τους δίνει θάρρος να αγωνίζονται για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, πιο ανθρώπινος, δικαιότερος. Την ίδια στιγμή, όμως, η καθεστηκυία τάξη κάθε κοινωνίας του καιρού μας λες και δε θέλει τους νέους ξύπνιους, με όρεξη για ζωή και δημιουργία, αλλά τους μετατρέπει σε υποχείρια κάποιων κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά Δυνατών, σε άβουλα και χωρίς επαναστατικότητα όντα που, χωρίς κοινωνική συνείδηση, νοιάζονται μονάχα για τον εαυτούλη τους…
Όλοι, ακόμη και σήμερα, δέχονται ότι όσο υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων, θα υπάρχει και η ανεργία και θα κατατρώγει τα θεμέλια της κοινωνίας και ναρκοθετώντας τις προσπάθειες των νέων για κοινωνικοποίηση. Έχοντας αυτά υπόψη και χωρίς «στρουθοκαμηλισμούς», επιβάλλεται, περισσότερο από αλλοτινές εποχές, οι οικογένειες, τα σχολεία, τα συνδικάτα, όλοι μας να δραστηριοποιηθούμε ενεργά, αλλά και οι κυβερνήσεις να εντείνουν, πραγματικά και όχι ψηφοθηρικά, τις προσπάθειές τους, για να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας και να βελτιωθούν οι προοπτικές απασχόλησης των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας.
Επιπλέον, οι κοινωνικοί φορείς θα πρέπει να μην παρασύρονται όταν ακούνε για προγράμματα νέων θέσεων εργασίας, αλλά να διεκδικούν μια βιώσιμη απασχόληση για όλους. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα έως την άλλη, αλλά απαιτεί γερούς δεσμούς μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και αποφασιστικότητα από τους κρατούντες. Και κατόπιν, κατά την παροιμία, «Το ‘να χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζύ το πρόσωπο», λαός και κυβερνώντες ν’ αντιμετωπίζουν μετωπικά και δυναμικά την ανεργία και το σωρό των προβλημάτων που σχετίζονται, έμμεσα ή άμεσα, με αυτήν (υλική και πνευματική ένδεια, υγεία – πρόνοια κ.α.).
Οι νέοι έχουν δικαιώματα για κοινωνική ισότητα και κάθε νέος και νέα μπορεί να αδράξει την ευκαιρία για την προσωπική πνευματική πρόοδο και υλική ευημερία. Πρώτιστα, όμως, θα πρέπει να αγωνίζεται, ως μέλος του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, για την προάσπιση των κοινωνικών του δικαιωμάτων. Για να έχει επιτυχία και τα επιθυμητά για τους ίδιους και την κοινωνία ο αγώνας, λοιπόν, των νέων, αυτοί πρέπει να ρίχνονται απερίσπαστοι σ’ αυτόν και με λυμένα τα βιοτικά τους προβλήματα, απ’ τα οποία το σημαντικότερο μαζύ με την αρμονική ένταξη στο σύνολο είναι και η εύρεση μόνιμης και προσοδοφόρου εργασίας, έτσι δεν είναι;
Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στην ανεργία και όχι στην αεργία. Η αεργία, σας υπενθυμίζω, είναι η εκούσια αποστροφή προς την εργασία και προς καθετί που σχετίζεται με αυτήν.
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, παρατηρείται κάτι παράδοξο και δυσερμήνευτο. Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου: Η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος και η σχέση της με την παραγωγική διαδικασία και τα σχέδια επέκτασης της εφαρμογής των νέων τεχνολογιών, ως μέσου βελτίωσης της παραγωγικότητας και ανόδου της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αντί να μειώνουν τους αριθμούς των ανέργων συνανθρώπων μας, τους αυξάνουν!
Βέβαια, οι στατιστικές δε λένε πάντα την αλήθεια. Ας ιδούμε ένα παράδειγμα: Η οικονομική και κοινωνική κρίση του καιρού μας έχει σοβαρό αντίχτυπο στην αγορά εργασίας. Το βλέπουμε και το ακούμε καθημερινά. Πολλοί συνάνθρωποί μας, όμως, από το φόβο της ανεργίας και την πίεση της, μπροστά στο σωρό και των καθημερινών προβλημάτων και δαπανών, έλλειψης εσόδων, η οποία είναι το λογικό της συνεπακόλουθο, καταντούν αναγκασμένοι να δέχονται προτάσεις για ελαστικές μορφές (ως προς το ωράριο, τις αμοιβές και τα εργασιακά δικαιώματα) εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί φαινομενικά δεν συναριθμούνται στους άνεργους, αλλά…
Το πρόβλημα της ανεργίας, κυρίως, πλήττει τους νέους. Όλοι το ξέρουμε. Δεν είναι λίγες, λοιπόν, οι φορές που επισημαίνεται ότι η ανεργία της νέας γενιάς είναι ολέθρια για μιαν κοινωνία, εφόσον τους απογοητεύει και δεν τους δίνει θάρρος να αγωνίζονται για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, πιο ανθρώπινος, δικαιότερος. Την ίδια στιγμή, όμως, η καθεστηκυία τάξη κάθε κοινωνίας του καιρού μας λες και δε θέλει τους νέους ξύπνιους, με όρεξη για ζωή και δημιουργία, αλλά τους μετατρέπει σε υποχείρια κάποιων κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά Δυνατών, σε άβουλα και χωρίς επαναστατικότητα όντα που, χωρίς κοινωνική συνείδηση, νοιάζονται μονάχα για τον εαυτούλη τους…
Όλοι, ακόμη και σήμερα, δέχονται ότι όσο υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων, θα υπάρχει και η ανεργία και θα κατατρώγει τα θεμέλια της κοινωνίας και ναρκοθετώντας τις προσπάθειες των νέων για κοινωνικοποίηση. Έχοντας αυτά υπόψη και χωρίς «στρουθοκαμηλισμούς», επιβάλλεται, περισσότερο από αλλοτινές εποχές, οι οικογένειες, τα σχολεία, τα συνδικάτα, όλοι μας να δραστηριοποιηθούμε ενεργά, αλλά και οι κυβερνήσεις να εντείνουν, πραγματικά και όχι ψηφοθηρικά, τις προσπάθειές τους, για να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας και να βελτιωθούν οι προοπτικές απασχόλησης των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας.
Επιπλέον, οι κοινωνικοί φορείς θα πρέπει να μην παρασύρονται όταν ακούνε για προγράμματα νέων θέσεων εργασίας, αλλά να διεκδικούν μια βιώσιμη απασχόληση για όλους. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα έως την άλλη, αλλά απαιτεί γερούς δεσμούς μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και αποφασιστικότητα από τους κρατούντες. Και κατόπιν, κατά την παροιμία, «Το ‘να χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζύ το πρόσωπο», λαός και κυβερνώντες ν’ αντιμετωπίζουν μετωπικά και δυναμικά την ανεργία και το σωρό των προβλημάτων που σχετίζονται, έμμεσα ή άμεσα, με αυτήν (υλική και πνευματική ένδεια, υγεία – πρόνοια κ.α.).Οι νέοι έχουν δικαιώματα για κοινωνική ισότητα και κάθε νέος και νέα μπορεί να αδράξει την ευκαιρία για την προσωπική πνευματική πρόοδο και υλική ευημερία. Πρώτιστα, όμως, θα πρέπει να αγωνίζεται, ως μέλος του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, για την προάσπιση των κοινωνικών του δικαιωμάτων. Για να έχει επιτυχία και τα επιθυμητά για τους ίδιους και την κοινωνία ο αγώνας, λοιπόν, των νέων, αυτοί πρέπει να ρίχνονται απερίσπαστοι σ’ αυτόν και με λυμένα τα βιοτικά τους προβλήματα, απ’ τα οποία το σημαντικότερο μαζύ με την αρμονική ένταξη στο σύνολο είναι και η εύρεση μόνιμης και προσοδοφόρου εργασίας, έτσι δεν είναι;
